Selma de Mink (1983) studeerde natuurkunde en wiskunde aan de Universiteit Utrecht. Ze promoveerde in Utrecht in 2010 cum laude op onderzoek naar de evolutie van dubbelsterren. Vervolgens was ze onderzoeker aan de Universität Bonn (Duitsland), het Space Telescope Institute (Baltimore, Verenigde Staten) en het California Institute for Technology (Pasadena, Verenigde Staten). In 2014 werd ze universitair (hoofd)docent aan de Universiteit van Amsterdam. In 2019 aanvaardde ze een positie als associate professor aan Harvard University (Verenigde Staten) en bleef ze verbonden aan de Universiteit van Amsterdam.
Het onderzoek van De Mink is erkend met vele prijzen en onderscheidingen. Voorbeelden zijn de Hubble- en Einstein-beurzen van de NASA in 2010 en 2013, een ERC-beurs in 2016 en de MERAC-prijs voor Theoretische Astrofysica 2017 van de Europese Astronomische Vereniging. In 2019 werd Selma de Mink verkozen tot lid van de Jonge Akademie van de KNAW (zie ook de korte video waarin De Mink haar onderzoek uitlegt).
De onderzoeksgroep die De Mink bij het Max-Planck-Institut für Astrophysik in Garching gaat opzetten, draait om het bestuderen van sterren in het algemeen en de zwaarste sterren in het bijzonder. Zware sterren zijn de voorlopers van supernovae, neutronensterren en zwarte gaten. Zware sterren produceren bijna alle zware elementen in het heelal, zoals zuurstof, ijzer en in speciale gevallen zelfs goud. De Mink liet zien dat de meeste zware sterren onderdeel zijn van een dubbelster. Ze voorspelde hoe zulke dubbelsterren uiteindelijk veel zwaardere zwarte gaten kunnen nalaten dan werd verwacht. Onlangs zijn zulke zware zwarte gaten gevonden met behulp van metingen aan zwaartekrachtsgoven. Haar theorie wordt als een van de mogelijke verklaringen gezien voor de oorsprong van deze zwarte gaten.
Tekst gaat verder na afbeelding.
Artistieke weergave van twee dubbelsterren. (c) ESO/M. Kornmesser/S.E. de Mink
Een directeurschap van een Max Planck Instituut is een van de meest prestigieuze banen in de natuurwetenschappen. Wetenschappelijk directeuren van een Max Planck Instituut worden benoemd tot hun pensioen. Daarbij krijgen ze per jaar een fors budget voor hun onderzoeksgroep en hebben ze weinig onderwijsverplichtingen. Bekende wetenschappelijk directeuren zijn bijvoorbeeld Reinhard Genzel en Emmanuelle Charpentier. Genzel kreeg in 2020 de Nobelprijs voor natuurkunde voor onderzoek naar het zwarte gat in het centrum van onze Melkweg. Charpentier ontving de Nobelprijs voor de chemie in 2020 voor de ontwikkeling van Crispr-Cas, het gereedschap om DNA mee te manipuleren.
Selma de Mink blijft verbonden aan de Universiteit van Amsterdam. Ze verblijft nu in een quarantaine-hotel in Duitsland vanwege recente verhuizing.
This is an adaptation of the English news release by the Max-Planck-Institut für Astrophysik