Op 16 augustus waren de ringen van Uranus precies van opzij te zien. Deze unieke gebeurtenis vindt maar eens in de 42 jaar plaats en gaf astronomen de kans hele zwakke ringen van Uranus te bestuderen, die normaal niet zichtbaar zijn. De Nederlandse astronome Imke de Pater, hoogleraar aan de Universiteit van Californië in Berkeley, leidde het onderzoek. Daphne Stam, onderzoekster bij het SRON Netherlands Institute for Space Research in Utrecht, nam waar in Chili.
De binnenste ringen van Uranus zijn veel prominenter dan verwacht. Er zijn stofdeeltjes te zien in gebieden van het ringensysteem die normaal gesproken leeg zijn. Bovendien ontdekten de astronomen dat een van de binnenringen, genaamd Zeta, een paar duizend kilometer verder van de planeet afstaat dan toen de Voyager hem zag in 1986. De ring kan zich verplaatst hebben of er kan zich een geheel nieuwe ring hebben gevormd.
De buitenste en helderste ring van Uranus, de Epsilon ring, wordt vergezeld door de twee kleine maantjes Cordelia en Ophelia. Deze maantjes, die elk een doorsnede hebben van ongeveer 30 kilometer, houden met hun zwaartekracht de stofdeeltjes in de ring op hun plaats. Astronomen vermoeden dat er meer van dit soort zogenaamde herdersmaantjes zijn, die de andere negen smalle ringen van Uranus op hun plaats houden. Zij hopen met behulp van de recente gegevens meer van zulke maantjes te lokaliseren.
Eerder nieuwsbericht over de ringvlakovergang van Uranus.
Afbeelding van NASA/ESA/STScl met een visuele uitleg van de stand van de ten opzichte van de aarde en de zon.
ESO persbericht (Engelstalig)
Berkeley persbericht (Engelstalig)
Hubble persbericht (Engelstalig)
Deze afbeelding van NASA laat de onderlinge positie van de zon, de aarde en Uranus zien. NASA
Foto's gemaakt met de Hubble Space Telescope tonen het volledige ringen systeem van Uranus precies gezien van opzij. © NASA, ESA en M. Showalter (SETI Institute) NASA, ESA en M. Showalter (SETI Institute)
Compositiefoto van infraroodbeelden gemaakt op 16 augustus 2007 met de infraroodcamera NAOS-CONICA van ESO's Very Large Telescope in Chili. De foto links toont Uranus met vier van zijn grootste manen. Op de foto rechts is het licht uit het gebied rond Ura