Wetenschappers van het Lunar and Planetary Institute in Houston (VS) hebben ontdekt dat twee immense ravijnen aan de achterkant van de maan qua breedte en diepte vergelijkbaar zijn met de Grand Canyon op aarde. De diepe groeven zijn ontstaan tijdens het zogeheten Late Heavy Bombardement, de periode bijna vier miljard jaar geleden waarin de oppervlakken van aarde en maan met planetoïden en kometen werden bestookt (Nature Communications 4 februari).
Terwijl de vorming van de Grand Canyon in Arizona (VS) miljoenen jaren in beslag nam, duurde de vorming van de twee grote ravijnen op de maan nog geen tien minuten. Een planetoïde of komeet boorde zich met een snelheid van waarschijnlijk 55.000 kilometer per uur in het maanoppervlak, en daarbij ontstond het 320 kilometer grote Schrödinger-bekken. Het losgeslagen rotsachtige puin van de inslag trok diepe groeven in het omringende maanlandschap.
De wetenschappers hebben de maanravijnen geanalyseerd met behulp van opnamen en hoogtegegevens van de Lunar Reconnaissance Orbiter, een ruimtesonde van NASA. Uit hun analyse blijkt dat de twee ravijnen, die Vallis Schrödinger en Vallis Planck worden genoemd, 20 tot 27 kilometer breed zijn, 2,7 tot 3,5 kilometer diep en 270 tot 860 kilometer lang.
Het grootste deel van het vrijgekomen gesteente werd straalsgewijs weggeslingerd uit het zuidpoolgebied van de maan, een gebied dat mogelijk over niet al te lange tijd door astronauten zal worden verkend. Omdat het puin van de Schrödinger-inslag het zuidpoolgebied van de maan niet heeft bedolven, zullen astronauten daar gemakkelijk geologische monsters kunnen verzamelen uit de ‘oertijd’ van de maan. (EE)
Grand Canyons of the Moon